کتابى که اينک در پيش رو داريد کوششى است در روشن کردن برخى حقايق تاريخى و رفع برخى سوء برداش تها و کج فهمى هايى که کسروى با آن روبرو بوده است. هدف اين کتاب تبليغ آيين بهائى نيست.
هدف آنست که آگاه ىهاى نوينى در اختيار مردم روشنفکر و دوستداران آثار کسروى بگذارد و نشان دهد که چگونه او با طبعى تند و پرخاشگر، نهضتى ايرانى و اصيل را که مى توانست پاس خگوى بسيارى از مشکلات
امروز و فرداى ايران باشد زير ضربات تازيانۀ قلم خود مورد حمله قرار داده و چگونه با لج نمال ساختن آن، جمع بزرگى از فرهيختگان ايران را نسبت بدان بد گمان نموده است. از اين رو بجاست ما نيز شعارى را که کسروى بر روى برخى از کتابهايش با عنوان " بخوانيد و داورى کنيد" مى نوشت در اينجا تکرار نمائيم و از خوانندگان بخواهيم از اين کتاب بى داورى نگذرند.

اغلب درباره تعلق خاطر بهائیان به ایران، زادگاه دیانت بهائی تردیدهایی مطرح می‌شود که شاید به یک اعتبار بتوان منشأ آنها را نظرات ادوارد گرانویل براون مستشرق معروف بریتانیایی دانست که می‌گفت نگرش جهانی دیانت بهائی در اهداف خود مانع از آن است که بتواند خدمتی به تجدید حیات سیاسی ایران بنماید. او نظر خود را به این بیان حضرت بهاءالله مستند می‌کرد که: «لیس الفخر لمن یحب الوطن بل لمن یحب العالم» (عالم دوستی مایه افتخار است و نه وطن دوستی). او اگر چه این هدف را ارج نهاده آن را متعالی می‌دانست ولی معتقد بود که در این زمان (قرن نوزدهم)، ایران به مردانی نیاز دارد که عاشق وطنشان و نه چیز دیگر باشند. اگر براون ایده بهائیان را حد اقل در تئوری، متعالی می‌دانست بعدها کسانی، این را هم نادیده گرفته و تردیدها را به اصل و ریشه راجع کرده و بهائیان را نه تنها اصولاْ بی‌علاقه به ایران و ایرانی بلکه یکسره درخدمت بیگانگان دانستند.

در پیرامون حادثه ننگین شاهرود و کشتار بهائیان به دست شیعیان